ಮಳೆ

ನಿನ್ನೆ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಶುರುವಾಗಿರೋ ಮಳೆ ಇವತ್ತು ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ದಾಟಿದರೂ ಇನ್ನೂ ಹನಿ ಕಡಿದ್ದಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೂ ನೀರು, ಧೋ ಅನ್ನೋ ಶಬ್ದ ಬಿಟ್ಟರೆ  ಮನೆ ಹತ್ತಿರ ಒಂದೇ ಒಂದು ನರ ಪಿಳ್ಳೆಯ ಸುಳಿವೂ ಇಲ್ಲ. ಕೊನೆ ಪಕ್ಷ ಮನೆ ಸುತ್ತ ಮುತ್ತ ಆಡ್ಡಾಡುವ ನಮ್ಮ ಮನೆ ನಾಯಿಗಳೂ ಪತ್ತೇ ಇಲ್ಲ. ಕರೆಂಟೂ ಫೋನ್ ಎಲ್ಲಾ ಸತ್ತು ಹೋಗಿದ್ದಾವೆ. ಸಧ್ಯಕ್ಕೆ ಬ್ಯಾಟರಿ ಅಲ್ಪ ಸ್ಪಲ್ಪ ಜೀವ  ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. ಬರೀ ಮಳೆಯದೇ ಕಾರುಬಾರು. ಹೀಗೆ ಪ್ರತಿ ಬಾರಿ ಮಳೆ ಬಂದಾಗಲೂ ಮನೆ ಮುಂದೆ ಹರಿಯುವ ಕೆಂಪು ಮಣ್ಣಿನ ನೀರಿನ ಜೊತೆ ನನ್ನ ನೆನಪುಗಳು ಮತ್ತೆ ಬಾಲ್ಯಕ್ಕೆ ಜಾರುತ್ತೆ. ಮಲೆನಾಡಿನಲ್ಲಿ ತೋಟದ ಮನೆಯೆಂದರೆ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಒಂಟಿ ಮನೆ. ಸುತ್ತಲೂ ತೋಟ, ಸ್ಪಲ್ಪ ತಗ್ಗಿನ ಜಾಗದಲ್ಲಿ  ಒಂದೇ ಹೆಂಚಿನ ಮನೆ ಹೊಸತೇನು ಅಲ್ಲ. ನಮ್ಮದು ಒಂದು ಇಂತ್ತದೇ ಮನೆ. ಮೊದಲೇ ನರ ಮನುಷ್ಯರು ಕಡಿಮೆ, ಮಳೆಗಾಲ ಶುರು ವಾಯಿತು ಅಂದ್ರೆ ಆಗೋ ಈಗೋ ಬರುತ್ತಿದ್ದವರು ಕೂಡ ಆ ಕಡೆ ಮುಖ ಹಾಕುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.  ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಸುರಿಯುವ ಮಳೆ ಶಬ್ಧ. ಹೆಂಚಿನ ಸಂಧಿಯಲ್ಲಿ ನುಸುಳುವ ತಣ್ಣಗೆ  ಕೊರೆಯುವ ಗಾಳಿ  ಕೆಲವು ಜೊತೆಗೆ ಸಾರಿ ನೀರು ಕೂಡ.  ಒರೆಸಿದಷ್ಟು ಕಾವಿ ನೆಲದಲ್ಲಿ ಏಳುವ ನೀರು.  ಮನೆಯೊಳಗೆ  ನುಗ್ಗುವ  ಗಾಳಿಗೆ  ಆಗಾಗ ನಂದಿ ಹೋಗುವ ಸೀಮೆಎಣ್ಣೆ ಚಿಮಣಿ.   ಜಡಿ ಮಳೆ ಜೊತೆ  ವಾರಗಟ್ಟಲೇ ಇರದ ಕರೆಂಟ್, ಮನೆಯಲ್ಲಿರದ ಅಪ್ಪನ ಬಗ್ಗೆ  ಅಮ್ಮನ ಗೊಣಗಾಟ ನಿರಂತರ.  ನನ್ನಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚಾಗಿರುವ  ಮಳೆಗಾಲದ ಚಿತ್ರಗಳು.   ಬೆಳಕಿಗೆಂದು ಹೆಂಚಿನ ಮಧ್ಯ ಹಾಕಿದ ಗ್ಲಾಸಿನ ಮೇಲೆ ರಭಸವಾಗಿ ಹರಿಯುವ ನೀರು,  ನಿಲ್ಲವ ಮಾತೇ ಇಲ್ಲದೇ  ಹಟ ಹಿಡಿದ ಮಳೆ,  ಉಕ್ಕಿ ಹರಿಯುವ  ತೋಟದ  ಹಳ್ಳದ ಶಬ್ದ ಹಾಗೂ ಆದರ ಕೆಂಪು ನೀರು, ಮನೆಯ ನೀರವ ಮೌನ  ನನಗೆ ಭಯ ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಬೆಳಕು ಹರಿಯುವವರೆಗೂ ಮುಸುಕು ಹಾಕಿದ ಹೊದಿಕೆ ತೆಗೆಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆಗೆಲ್ಲಾ ನಮ್ಮ  ಮನೆ ಶಾಪಗ್ರಸ್ತ  ಮನೆ  ಹಾಗೂ ನಾವು ಯಾವುದೋ ಋಷಿಗಳ ಶಾಪಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾಗಿ ಇಲ್ಲಿದ್ದೀವಿ ಅಂತ ಎಷ್ಟೋ ಸಾರಿ ನನಗೆ  ನಾನೇ ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ.  ಆದರೂ ಹೆಂಚಿನ ಮಾಡಿನ ತುದಿಯಿಂದ  ಬೀಳುವ ನೀರು ನೋಡುವುದು ನನಗೆ ಅತಿ ಪ್ರಿಯವಾಗಿತ್ತು. ಸಾಲಾಗಿ ಬೀಳುವ ನೀರು ನನಗೆ ಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ಹೊರಟ ಕುದುರೆ ಹಿಂಡಿನಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಮನೆಯ ಜಗುಲಿಯಲ್ಲಿ ಸೀಡುವ ನೀರಿಗೆ  ಮುಖವೊಡ್ಡಿ  ಹೆಂಚಿನ  ನೀರಿನ ಸಾಲುಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ.

ಈಗ ಬರಿ ಮಳೆಯಷ್ಟೇ ಉಳಿದವೇಲ್ಲಾ ನೆನಪಾಗಿ ಉಳಿದಿವೆ ಅಷ್ಟೇ.  ಸೀಮೆಎಣ್ಣೆ ಚಿಮಣಿ, ನೀರೇಳುವ ನೆಲ, ಸೋರುವ ಹೆಂಚಿನ ಮಾಡು, ತೋಟದ ಹಳ್ಳ, ಅಮ್ಮನ ಗೊಣಗಾಟ,  ಮನೆ ಎಲ್ಲಾವನ್ನು ಮಿಸ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ….