ಅಪ್ಪನ ದೋಸೆ ಪುರಾಣ

ಅಪ್ಪನ ದೋಸೆ ! 

ನಮ್ಮ ಕಡೆ ಈ ತಿಂಡಿಗೆ ಯಾಕೆ  ಹೀಗೆ ಹೇಳ್ತಾರೆ ಅಂತ ಮಾತ್ರ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಫಸ್ಟ್ ಟೈಮ್ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಗೆಳತಿಯೊಬ್ಬಳು ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇವತ್ತು ತಿಂಡಿ “ಪಡ್ಡು”  ಅಂದಾಗ ನಾನು ಯಾವುದೋ ಬಾರಿ ಅಪರೂಪದ ತಿಂಡಿ ಆದಾಗಿರ ಬೇಕು ಅಂತ  ಪೆದ್ದು ಪೆದ್ದಾಗಿ ಹೌದಾ ಅಂದಿದ್ದೆ.

ಇನ್ನು ಪಡ್ಡು ಅಂತ ಪರಿಚಯ ಆಗೋ ಮುಂಚಿನ  ಅಪ್ಪನ ದೋಸೆ ವಿಷಯ ಸ್ಪಲ್ಪ ಹೇಳಲೇ ಬೇಕು. ನಾವು ಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಅಮ್ಮ ಏನಾದರೂ ಈ ತಿಂಡಿ ಮಾಡ್ತೀನಿ ಅಂದ್ರೆ ಸಾಕು ನಂಗೆ ನಿಜವಾಗಲೂ ಯಾಕಾದರೂ ಈ ತಿಂಡಿ ಮಾಡಲ್ ಅಂತ ಸಿಟ್ಟು ಬರ್ತಾ ಇತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ಎರಡು ಕಾರಣಗಳು. ಅದರಲ್ಲಿ  ಅತಿ ಮುಖ್ಯವಾದದ್ದು ಪುಟ್ಟು ಅಂದರೆ ಅಮ್ಮನ ಪ್ರೀತಿಯ ಮಗ ನಮ್ಮ ತಮ್ಮ. ಮತ್ತೊಂದು ಕಟ್ಟಿಗೆ ಒಲೆ ಹಾಗೂ ಬಳಪದ ಕಲ್ಲಿನ ಆ ದಪ್ಪ ದೋಸೆ ಕಾವಲಿ.

ನಾವು ಮೂವರು ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕವನು ಜೊತೆಗೆ ಅಮ್ಮನ ಮುದ್ದಿನ ಕುಲಪುತ್ರ ಅನ್ನೊ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ದೋಸೆ, ರೊಟ್ಟಿ ತರಹದ ತಿಂಡಿ ಮಾಡಿದಾಗ ಮೊದಲು ಪುಟ್ಟುವಿಗೆ ಅಮೇಲೆ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಸರದಿ. ಅವತ್ತು ನಮ್ಮ ಕಥೆ ಹೇಳೋದೆ ಬೇಡ. ಅವನು ತಿಂಡಿ ತಿಂದು ಮುಗಿಸಿ ನಮ್ಮ ತಟ್ಟೆಗೆ ದೋಸೆ ಯಾವಾಗ ಬೀಳುತ್ತೋ ಅಂತ ಕಾಯೋದು ನಮ್ಮ ಕೆಲಸ. ಎರಡು ಉಬ್ಬೆ ದೋಸೆ ಮಾಡುವ ವರೆಗೆ ಮಗನ ಮೇಲೆ ಉಕ್ಕಿ ಹರಿಯುತ್ತಿರುತ್ತಿದ್ದ ಅಮ್ಮನ ಮಾತೃ ಪ್ರೇಮ ಮೂರನೇ ರೌಂಡ್ ದೋಸೆ ಹೊತ್ತಿಗೆ  ಪುಟ್ಟು ಸಾಕಾ, ಆಗಿಲ್ವಾ ಅನ್ನೊ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಬರ್ತಾ ಇತ್ತು.  ಅವನು ಮತ್ತೆ ತನ್ನ ತಟ್ಟೆ ದೋಸೆಗಳಿಗಾಗಿ ಚಾಚಿದಾಗ ಅಮ್ಮನ ಪ್ರೀತಿ ಸಹನೆ ಎಲ್ಲಾ ಖಾಲಿಯಾಗಿ ಶುರುವಾಗೋದು ಇನ್ನೂ ಮುಗಿಲಿಲ್ವಾ ನಿಂದು, ಎಷ್ಟೂ ತಿನ್ನೊಂದು, ಸಾಕು ಎದ್ದು ಹೋಗೊ ಮಾರಾಯ ಅಂತ. ಅದರ ಜೊತೆಗೆ ನಾವು (ನಾನು ಮತ್ತು ರಮ್ಯ) ಕಾದು ಕಾದು ಸಾಕಾಗಿ ನಿಂಗೆ ಮಗನೇ ಇಷ್ಟ, ಯಾವಾಗಲೂ ಅವನಿಗೆ ಫಸ್ಟ್ ತಿಂಡಿ ಕೊಡ್ತೀಯಾ, ನಮಗ ತಿಂಡಿನೇ ಬೇಡ ಅಂತ ಅಮ್ಮನ ಮೇಲೆ ಸಿಟ್ಟು ಮಾಡ್ತಾ, ಗೆ ತಮ್ಮನಿಗೆ  ನಾಳೆಯಿಂದ ನಾವು ಫಸ್ಟ್ ತಿಂಡಿಗೆ ಬರ್ತೀವಿ, ನೀನು ಭಕಾಸುರ,  ಹೊಟ್ಟೆ ಕಿಚ್ಚಿಗೆ ಇಷ್ಟು ತಿನ್ತಾ ಇದ್ದೀಯಾ  ಅಂತ ಕಿರುಚಾಡಿ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ತಟ್ಟೆ ನೆಲಕ್ಕೆ ಕುಟ್ಟಿ ನಾಲ್ಕು ಸಾರಿ ಅಡುಗೆ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಗೆ ಹೋಗ್ತಿದ್ದೀವಿ. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಮಾತ್ರ  'ಮನೆ ಮಗ ತಿಂದಷ್ಟೂ ಒಳ್ಳೆದು ; ಮಘೆ ಮಳೆ ಬಂದಷ್ಟೂ ಒಳ್ಳೆದು' ಅಂತ ದೊಡ್ಡಮ್ಮ (ಅಜ್ಜಿ)  ನಂಗೆ ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ ಗೊತ್ತಾ ಅಂತ ಒಂದೊಂದೇ ದೋಸೆಗೆ ಬೆಲ್ಲ-ತುಪ್ಪ ಹಚ್ಚಿ ಅಪ್ಪನ ದೋಸೆ ನುಂಗೋದು ಮುಂದುವರಿಸುತ್ತಾ ನಮ್ಮ ಸಿಟ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತಿದ್ದ.

ಇನ್ನೂ ಕಟ್ಟಿಗೆ ಒಲೆ ಮತ್ತು ಬಳಪದ ಕಲ್ಲಿನ ಆ ದಪ್ಪ ದೋಸೆ ಕಾವಲಿದು ರಗಳೆ ದೊಡ್ಡದು. ಕಾವಲಿ ಬಿಸಿಯಾಗಲು ಒಂದಷ್ಟು ಹೊತ್ತಾದೆ. ದೋಸೆ ಬೇಯಲು ಬೆಂಕಿಯ ಹದ ಮತ್ತೊಂದು ಗೋಳು. ಕಾವಲಿಗೆ ಹಿಟ್ಟು ಹ್ಯುಯುವಾಗ ಸಣ್ಣ ಉರಿ ಬೆಂಕಿ, ನಂತರ ಮತ್ತೆ ಒಲೆಯ ಒಳಗೆ ದೂಡಿ‌ ಉರಿ ಹೆಚ್ಚು ಮಾಡುವುದು, ಇನ್ನೊಂದು ಬದಿ ದೋಸೆ ಬೇಯಿಸುವಾಗ ಉರಿ ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಲು  ಮತ್ತೆ ಸೌದೆಗಳನ್ನು ಒಲೆಯ ಹೊರಗೆ ಎಳೆಯುವುದು. ದೋಸೆ ಮಾಡುವುದಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರೊಸೆಸ್. ಅಮ್ಮನ ಈ ಸಾಹಸ ನೋಡಿ ನೋಡಿನೇ ನಾನು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಅಪ್ಪನ ದೋಸೆ ಅನ್ನೋ ತಿಂಡಿ ಮಾತ್ರ ನಾನು ಈ ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ  ಮಾಡೋ ಕಷ್ಟಕ್ಕೆ ಹೋಗಲ್ಲ ಅಂತ.

ಆದರೆ ಈಗೆಲ್ಲಾ ಹಾಗೇನೂ ಇಲ್ಲ ಬಿಡಿ. ಎಲ್ಲಾ ಬದಲಾಗಿದೆ. ಎಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಅಂದರೆ ನನ್ನ ಮಗಳಿಗೆ ಅಪ್ಪನ ದೋಸೆ ಅಂದರೆ ಗೊತ್ತೇ ಆಗೋಲ್ಲ !! (ಯಾಕೆ ನಿಮ್ಮ ಅಪ್ಪ ಈ ತಿಂಡಿ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ರಾ ಅಂತ ಕೇಳಿ ನಗ್ತಾಳೆ). ಗ್ಯಾಸ್ ಒಲೆ, ನಾನ್ ಸ್ಟಿಕ್ ತವಾಗಳು ಈಗ ಈ ತಿಂಡಿ ಮಾಡುವುದನ್ನು ಸುಲಭಗೊಳಿಸಿದೆ. ಆದರೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಜಾಸ್ತಿ ಸಮಯ ಮತ್ತು ತಾಳ್ಮೆ ಈ ತಿಂಡಿ ಮಾಡೊಕ್ಕೆ ಬೇಕಾಗಿರೋದರಿಂದ ನಂಗೆ ಅಪ್ಪನ ದೋಸೆ ಮಾಡೋದು ಬೇಜಾರಿನ ಕೆಲಸನೇ ಸರಿ. ಹಾಗಂತ ನಂಗೆ ತಿನ್ನೊಕ್ಕೆ ಇಷ್ಟ ಇಲ್ಲ ಅಂತ ಅಂದುಕೊಳ್ಳ ಬೇಡಿ. ನೀವುಗಳು ಯಾರಾದರೂ ನಿಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ನನ್ನ ಕರೆದು, ಈರುಳ್ಳಿ ಕರಿಬೇವು ಜಾಸ್ತಿ ಹಾಕಿ, ರೋಸ್ಟ್ ಮಾಡಿ ಬಿಸಿಬಿಸಿಯಾದ 'ಪಡ್ಡು' ಮಾಡಿ ಕೊಟ್ಟು ನೋಡಿ.   ನಾನು ಎಷ್ಟು ತಿಂದೆ ಅನ್ನೊ ಲೆಕ್ಕ ನಿಮಗೆ  ತಪ್ಪುವುದು  ಅಂತೂ ಗ್ಯಾರಂಟಿ.

A small trek.

A small hill with thick forest of Western Ghats  separates  Melinkoppa and Garaga.
MELINKOPPA, (the place where I live) a small village of Thirthahalli Shimoga, which lies at the bottom of the hill and Garaga at bottom of the other side of the hill. The distance between two place via forest is around 4 kms. One of the less touched and less exploited forests  area with abundant variety of trees and plants. Steep edges, huge trees, slippy wild paths are common features throughout this stretch. Sun rays hardly touch the ground at most of the places in this forest.

Yesterday, the Christmas day off was very well spent   in the  midest of the forest. Our very enthusiastic   group of 25 members with all age group  from 6 years to 65 years walked more than 9 kms  through the forest (to and fro Melinkoppa). The elevation is more than 800 meters. The  Whole stretch is so cool and shady that carrying  hats and sunglasses were mere waste. Though we did nt get to see any wild animals while trekking , we found fresh evidence of their presence. Some of us had good fall.  We were  lost for some time  in the forest  too. Posing for pictures, taking selfie, goofing were default factors as always. It was an awesome and memorable experience.

ಬೆಳ್ ಬೆಳಗ್ಗೆ  ಆಟೋ ಡ್ರೈವರ್ ಜೊತೆ  ಜಗಳ. ಅಂತ ಎರಡು ವರ್ಷದ ಹಿಂದಿನ ಈ ದಿನದ ನನ್ನ ಸ್ಟೇಟಸ್ ನೆನಪು ಮಾಡ್ತಾ ಇದೆ. ಆದರೆ...
Its history now.

ದೇವಾರಣೆಗೂ ನಾನು ಇನ್ಯಾವತ್ತೂ ಆಟೋ ಡ್ರೈವರ್ ಜೊತೆ ಜಗಳ ಮಾಡೋಲ್ಲ . ಹಾಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಆಟೋದಲ್ಲಿ ಓಡಾಟ ಅವ್ಯಾಡ್ ಮಾಡ್ತೀನಿ ಅಂತ ಅಂದ್ಕೊಂಡಿದ್ದೀನಿ.
**

"ಭಾರತಿ. ಬಿ.ವಿ" ಅವರ ಆಟೋ ಕಥೆಗಳನ್ನು ಓದಿ ಅವರನ್ನು "ಆಟೋ ಪ್ಯಾಸೆಂಜರ್ ಸಂಘ"ದ ಅಧ್ಯಕ್ಷರಾಗಿ ಮಾಡಬಹುದು ಅಂತ ಅಂದ್ಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಅದರಲ್ಲೂ "ಎರಡು ರೂಪಾಯಿ ಫೈಟಿಂಗು" ಬರಹ ಓದಿ ಬಿದ್ದು ಬಿದ್ದು ನಕ್ಕಿದಲ್ಲದೆ ಸುಮಾರು ಜನಕ್ಕೆ ಶೇರ್ ಕೂಡ ಮಾಡಿದ್ದೆ. ಎಷ್ಟು ಸಾರಿ ಆಟೋದವರ ಹತ್ತಿರ ಜಗಳ ಮಾಡಿದರೂ ನಾನು ಅಂತೂ ಯಾವತ್ತೂ ಅವರಿಗೆ ಹೆದರಲಿಲ್ಲ ಅಂತ ನನ್ ಧೈರ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ನಂಗೆ ಹೆಮ್ಮೆಯಾಗಿ  ನಾನೇ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ ಅನ್ಸಿತ್ತು.

ಇದು ಆಗಿ, ಎರಡು ದಿನದ ನಂತರ ಫ್ರೆಂಡ್ ಜೊತೆ ಶಿವಮೊಗ್ಗಕ್ಕೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ.  ಆಟೋ ಹತ್ತಿ ಹೋಗಬೇಕಾಗಿದ್ದ ಅಡ್ರೆಸ್ ಹೇಳಿ, ಮಾತಿನ ಭರಾಟೆಯಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರು ಎಷ್ಟು ಅಂತ ಕೇಳೊದು ಮರ್ತವಿ.  ಇಳಿಯುವಾಗ ಡ್ರೈವರ್‌ ಜಾಸ್ತಿ ದುಡ್ಡು ಕೇಳ್ದ ಯಥಾ ಪ್ರಕಾರ ನಾನು ಜಗಳಕ್ಕೆ ನಿಂತೆ. ಅವನು ಗ್ಯಾಸ್ ರೇಟ್ ಜಾಸ್ತಿ, ಆಟೋ ಜಾಸ್ತಿ ಆಗಿದೆ ಬಾಡಿಗೆ ಸಿಗೋಲ್ಲ  ಅಂದರೆ ನಾನು ಬಿಡ್ತಿನಾ ನಮಗೆ ದುಡ್ಡು ಮರದಲ್ಲಿ ಬಿಡೋಲ್ಲ ಅದು ಇದು ಅಂತ ಉದ್ದಕ್ಕೆ ಹೇಳ್ತಾನೆ ಇದೆ. ಅವನು ವಾಪಸ್ ಖಾಲಿ ಹೋಗ ಬೇಕು ನಿಮಗೆ ಏನು ಗೊತ್ತು ನಮ್ ಕಷ್ಟ ಅಂತ ಅವನು ಗೊಣ ಗೊಣ ಅಂದ.. ನಾನು ದುಡ್ಡು ಬೇರೆ ಜಾಸ್ತಿ ಕೊಟ್ಟ ಸಿಟ್ಟಲ್ಲಿ ಹಾಗಾದರೆ  ನಿಮ್ಮ ಜೊತೆ ನಾನು ಬರ್ಲಾ ಅಂತ ಅವಾಜ್ ಹಾಕದೆ.  ಅದಕ್ಕೆ  ಅವನು ಬನ್ನಿ ಅಂತ ತಿರುಗಿ ನಿಂತೇ ಬಿಡೋದಾ... ತಕ್ಷಣ ನನ್ ಫ್ಯುಸ್ ಆಫ್. ಹೆದರಿಕೆಗೆ ಮುಂದೆ  ಹೆಜ್ಜೆ ಇಡೋಕ್ಕೆ ಆಗಿಲ್ಲ. ಹೇಗೋ ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಒಂದು ಅಂಗಡಿ ಒಳಗೆ ನುಗ್ಗಿದ್ದೀವಿ.  ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ಆಗಲೇ ಭಾರತಿ ಅವರ ಬರಹ  ನೆನಪಾಗಿ ನಂಗೆ ಭಯ ಶುರುವಾಗಿತ್ತು. ನನ್ನ ಅವನು ಫಾಲೋ ಮಾಡ್ಕೊಂಡು ಬಂದರೆ ಏನು ಮಾಡೋದು ಅಂತ.  ತಿರುಗು ನೋಡೊಕ್ಕು ಹೆದರಿಕೆ. ವಾಪಸ್ಸು ಮನೆಗೆ ಬರುವ ಬಸ್ ಹತ್ತೊವರೆಗೂ ಅದೇ ಭಯ.

ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಸುನಿ ಹತ್ತಿರ ಹೇಳಿದರೆ, ಹೋಗು ಇನ್ನೊಂದು ಸಾರಿ ಶಿವಮೊಗ್ಗಕ್ಕೆ ನಿಂಗೆ ಅಡ್ಡ ಹಾಕ್ತಾನೆ  ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತೆ. ಹೀಗೆ ಜಗಳ ಮಾಡ್ತಾ ಇರು ಆಟೋದವರ ಜೊತೆ. ಶಿವಮೊಗ್ಗ ಏನು ಬೆಂಗಳೂರು ಅಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಊರಲ್ಲ. ಅವನು ನಿನ್ನ ಮರೆತು ಹೋಗಲ್ಲ ಅಂತ ಮೊದಲೇ ಹೆದರಿದ ನನ್ನ ಇನ್ನೂ ಹೆದರಿಸಿದ. ಅವತ್ತೇ ಅವಾಗಲೇ ಡಿಸೈಡ್ ಮಾಡ್ದೆ. ಇನ್ನೂ ಯಾವತ್ತೂ ಅಟೋ ಡ್ರೈವರ್ ಜೊತೆ ಜಗಳ ಮಾಡಲ್ಲ  ಅಂತ. 😷
ಹಾಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಆಟೋದಲ್ಲಿ ಓಡಾಟ ಅವ್ಯಾಡ್ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದೀನಿ. ಅಟ್ ಲಿಸ್ಟ್ ಇದು ಮರೆತು ಹೋಗೊ ವರೆಗಾದರೂ ಆಟೋ ಹತ್ತೊಲ್ಲ.

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=10214596224128703&id=1514881037

Keep dreaming !

“You are never too old to set another goal or to dream a new dream.”~ C.S. Lewis 

* * * * * * * *                               

ಕೆಲವು ಸಲ ನಾವು ಬಿಟ್ಕೊಂಡಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರೂ ಕೆಲವು ಹುಳುಗಳು ತಲೆ ಒಳಗೆ ಸೇರ್ಕೊಂಡೆ ಬಿಡ್ತಾವೆ‌. ನಿನ್ನೆ ನಂಗೆ ಫ್ರೆಂಡ್ ಒಬ್ಬರು ವಾಟ್ಸಪ್ ಲ್ಲಿ ಕಳ್ಸಿದ ಹುಳದ ಫೋಟೋಗಳು ಇಲ್ಲಿವೆ.  ಎಷ್ಟು ಬೇಡ ಬೇಡ ಅಂದರು ಈಗ ನನ್ ತಲೆ ಇರೋ ಹುಳ.  😂

ನಿನ್ನೆಯಿಂದ ನನ್ ಕನಸಲ್ಲಿ, ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ, ಕುತಲ್ಲಿ, ನಿಂತಲ್ಲಿ   ಇದೆ ಹುಳ. ಈ ಹುಳ ಯಾವಾಗ ಕನಸಾಗಿ ಪ್ಲಾನಿಂಗ್ ಶುರುವಾಯಿತೊ ಗೊತಾಗ್ಲೇ ಇಲ್ಲ. ಇವತ್ತು ಪ್ಲಾನ್ ಕೂಡ almost done.

ಕ್ಯಾಲ್ಕುಲೇಟ್ ಮಾಡಿದ್ರೆ ದಿನಕ್ಕೆ  400 ಕಿಲೋಮೀಟರ್‍ಗಿಂತ ಕಡಿಮೆ ಡ್ರೈವ್. ಸುನಿ ಕಣ್ ಮುಚ್ಕೊಂಡು ಡ್ರೈವ್ ಮಾಡಬಹುದು ಅಂತಾನೆ. ಅಂದ್ರೆ ಅವನ ತಲೆ ಒಳಗೂ  ಈ ಹುಳ ಹೋಗಿದೆ ಅಂತ ಅರ್ಥ. ಅತ್ತೆ 50 ದಿವಸ ಮನೆ ಮ್ಯಾನೇಜ್ ಮಾಡೊಕ್ಕೆ ಎಸ್‌ ಅಂದಾಯಿತು. ಇನ್ನೂ ಮಗಳು ಕೇಳೊದೆ ಬೇಡ ನಾಳೆನೇ ಹೊರಡೊ ಹಾಗೆ, ಅಮ್ಮ  ಎರಡು ತಿಂಗಳು ಸ್ಕೂಲ್ ಮಿಸ್ ಮಾಡಿದರೆ ಏನು ಆಗೋಲ್ಲ ಅಲ್ವಾ ಅಂತೆ. ಬಜೆಟ್ ರೆಡಿಯಾಯಿತು ಭರ್ತಿ ಎರಡು ಕೋಟಿ. ಇದರಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಾ ಖರ್ಚು ಸೇರಿದೆ. ಬಿಫೋರ್ ಆಫ್ಟರ್ ಶಾಪಿಂಗ್ ಕೂಡ.
ಆದ್ರೆ ಬೇಕಾಗಿರೊ ದುಡ್ಡು ಮಾತ್ರ ಇಲ್ಲ.! 🤗

ನಂಗೆ ಈ ರೀತಿ ಕನಸುಗಳು, ಪ್ಲಾನ್ಗಳು  ಯಾವಾಗಲೂ ಥ್ರಿಲ್ ಕೊಡುತ್ತೆ. ಜೀವನವನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಇಂಟೆರೆಸ್ಟಿಂಗ್ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಕೆಲವು ಸಾರಿ ಈ ರೀತಿ ಹುಳುಗಳು ವಾರಗಟ್ಟಲೇ ನನ್ ತಲೆ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗದೆ ನನ್ನ ಹುಚ್ಚು ಅತಿರೇಕಕ್ಕೆ ತಲುಪಿರುತ್ತೆ. ಆಗ ಸುನಿ ನಿಜವಾಗಲೂ ಪಾಪ. 😀

ಹೀಗೆ ಎಷ್ಟೋ ಸಾರಿ ನಮ್ಗೆ ಆಗೊಲ್ಲ ಅಂತ ಗೊತ್ತಿರುತ್ತೆ ಅದ್ರೂ ಕನಸು ಕಾಣೋದು, ಪ್ಲಾನ್ ಮಾಡೊದು ಬಿಡೊದಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ ಕನಸುಗಳು ನಮ್ಮನ್ನು ಜೀವಂತವಾಗಿಡಲು ಮುಖ್ಯ. ಯಾವಾಗಲೂ ಕನಸು ಕಾಣ್ತಾನೆ ಇರಬೇಕು. ಈಡೇರುವ ಕನಸು, ಕೈಗೆ ಎಟುಕದ ಕನಸು, ಸಣ್ಣ ಕನಸು, ದೊಡ್ಡ ಕನಸು ಹೀಗೆ ತರ ತರದ ಕನಸು ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಕನಸು ಕಾಣಬೇಕು. ಎಲ್ಲಾ ಕನಸುಗಳು ನನಸಾಗ ಬೇಕು ಅಂತನೂ  ಇಲ್ಲ.  ಸಾಕಾರ ಗೊಳಿಸಲು ಆಗುವ ಕನಸುಗಳನ್ನು ನನಸಾಗಿಸಲು ಶ್ರಮ ಪಡಬೇಕು. ಅಸಾಧ್ಯವಾದ ಕನಸುಗಳಾಗಿ ಕೊರಗುವುದು ಬಿಟ್ಟು  ಮತ್ತೊಂದು ಹೊಸ ಕನಸು ಕಾಣಬೇಕು. ಆಗ ಜೀವನ ಸುಲಭ ಸುಂದರ. ಹಾಗೆಯೇ ಪ್ರೀತಿಸುವವರು ನಾವು ಕಾಣುವ ಕನಸುಗಳ  ಜೊತೆಯಾದಾಗ   ಕನಸುಗಳ ಜೊತೆ ಜೀವನ  ಇನಷ್ಟು ಸುಂದರ ಹಾಗೂ ಕಲರ್ ಫುಲ್. ❤

(ಯಾರಾದರೂ ಈ ರೋಡ್ ಟ್ರಿಪಿಗೆ ಹೋಗುವುದಾದರೆ ನಮಗೆ ಹೇಳಿ ನಿಮ್ ಜೊತೆ ನಾವು ಖುಷಿ ಪಡ್ತೀವಿ. ವಿಶ್ ಮಾಡ್ತೀವಿ. 😍 ಹಾಗಂತ ನಾನು ಈ ಕನಸನ್ನ ಕೈ ಬಿಟ್ಟಿಲ್ಲ. ಸ್ಪಲ್ಪ ಪೋಸ್ಟ್‌ಪೋನ್ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ.  ಒಂದು ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷದಷ್ಟು. )

 https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=10214443755397080&id=1514881037

ಬೆಳ್ಳಿ ಬೆಳಗು!

ನಿನ್ನೆ ಸುನಿ, ಮಗಳನ್ನು ಸ್ಕೂಲ್ ಬಸ್ಸಿಗೆ ಬಿಡೊಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ವಾಪಸ್ ಬರ್ತಾ  ಅವನ ಮೊಬೈಲ್ ಫೋನಿನಲ್ಲಿ  ತೆಗ್ದ ಎರಡು ಫೋಟೊ ತೋರಿಸ್ದ.     ವಾವ್ ಎಂಥಾ  ಸುಂದರ ಬೆಳಗಿನ ಪೋಟೊಗಳು ಅವು. ಇದು ನಾನು ಇರೋ ಊರು, ಇಲ್ಲೂ ಬೆಳಗು ಇಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಆಗುತ್ತೆ ಅಂತ ರಿಯಾಲೈಜ್ ಆಗೋಕ್ಕೆ ಸ್ಪಲ್ಪ ಟೈಮ್ ಹಿಡಿತು. ನನಗೆ ಹೇಳಿಲ್ಲ ಯಾಕೆ ಅಂತ  ಒಂದಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಅವನಿಗೆ ಬೈಯ್ಕೊಂಡೆ. ಫೋಟೊಗಳನ್ನ ನನ್ ಫೋನಿಗೆ ಶೇರ್ ಮಾಡ್ಕೊಂಡು ಒಂದು ಇಪ್ಪತ್ತು ಸಾರಿ ನೋಡ್ದಿರೂ ನಂಗೆ ಸಮಾಧಾನ ಆಗಿಲ್ಲ.   ಇಷ್ಟು ಸುಂದರವಾದ ಬೆಳಗು ಎಂಜಾಯ್ ಮಾಡ್ದೆ ಅಡುಗೆಮನೆಯಲ್ಲಿ ವೇಸ್ಟ್‌ ಮಾಡ್ತಾ ಇರೋದೊಕ್ಕೆ ಹೊಟ್ಟೆ ಉರಿದು ಹೋಯಿತು. ಅದರ ಜೊತೆಗೆ ಆ ಫೋಟೋಗಳು ಅವನ ವಾಟ್ಸಪ್ ಸ್ಟೇಟಸ್ ಆದಾಗ  ನನ್ ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿರೊ ಬೆಂಕಿಗೆ ಅದು ತುಪ್ಪ ಆಯಿತು.  ( ಈ ರೀತಿ ಛಾನ್ಸ್ ಸುನಿ ಮಿಸ್ ಮಾಡೋದೆ ಇಲ್ಲ) ಇಡೀ ದಿನ ಒಂಥರಾ ತಲೆಲ್ಲಿ ಹುಳ, ಹೊಟ್ಟೆಲ್ಲಿ ಉರಿ.  ಏನಾದರೂ ಆಗಲಿ ನಾಳೆ ಬೆಳ್ಗೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಲೇ ಬೇಕು ಅಂತ ಡಿಸೈಡ್ ಮಾಡ್ಕೊಂಡು ಮಲಗ್ದೆ.

ನಿಜವಾಗಲೂ, ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಯಾವತ್ತು ಬೆಳಗ್ಗೆ ಬೇಗ ಆಗಲಿ ಅಂತ ಬಯಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಕನಿಷ್ಟ ಮೂರು ಸಾರಿಯಾದರೂ ಅಲ್ರಾಮ್ ಸ್ನೂಜ಼್ ಮಾಡಿ ಕೊನೆಗೆ ವಿಧಿಯಿಲ್ಲದೆ ಹಾಸಿಗೆಯಿಂದ ಎಳೋ ನಾನು, ಇವತ್ತು ಫಸ್ಟ್ ಸಾರಿಗೆ ಅದೂ ಊರಿಗಿಂತ ಮುಂಚೆ ಎದ್ದಾಗ, ಸುನಿಗೆ ಗಾಬರಿ!  ಏನಾಯಿತೇ ಅಂದ, ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಬೇಕಲಾ ಅಂದೆ ನಾನು. ಹುಚ್ಚು ನಿನಗೆ ಅನ್ನೊ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ  ನಕ್ಕು ತಿರುಗಿ ಮಲಗ್ದ‌. (ಬೇರೆ ದಿನ ಆಗಿದ್ರೆ ಸುಮ್ನೆ ಬಿಡ್ತಾ ಇರಲಿಲ್ಲ ನಾನು).

ಮಗಳು ಸ್ಕೂಲ್‌ಗೆ ಹೊರಟ ತಕ್ಷಣ, ಅಡುಗೆ, ಮನೆ, ಕೆಲಸ  ಎಲ್ಲಾ ಹಾಗೇ ಬಿಟ್ಟು  ಅರ್ಧ ಘಂಟೆಲ್ಲಿ ಬರ್ತೀನಿ ಅಂತ ಹೇಳಿ ನಾನು ಅವರ ಹಿಂದೆ ಓಡ್ದೆ . ಸುನಿ ನಿನ್ನೆ ಫೋಟೋ ತೆಗ್ದ ಜಾಗಕ್ಕೆ. ನಾನು ಕಣ್ಣು ಅಲಾಡಿಸದೆ ನೋಡ್ತಾನೆ ಇದ್ದೆ ತುಂಬಾ ಹೊತ್ತು. ನಿಜವಾಗಲೂ ಸುಂದರ, ಅತಿ ಸುಂದರವಾದ ಬೆಳಗು. ಆ ಫೋಟೋ ಖಂಡಿತ ಇಲ್ಲಿನ ಅರ್ಧ ಭಾಗಕ್ಕೂ ಸಮ ಇಲ್ಲ ಅನ್ಸತು . ದಾರಿಗೆ ಆಕಾಶದಿಂದ ಯಾರೋ ಬೆಳಕು ಚೆಲ್ಲುತ್ತಿರೊ ಹಾಗೆ, ಬೆಳಕಿನ ಕಿರಣಗಳು ಮರದ ಎಲೆಗಳನ್ನು ತೂರಿಕೊಂಡು ಬರೋ ದೃಶ್ಯ ಪದಗಳಲ್ಲಿ ಹೇಳೊಕ್ಕೆ ಆಗೊಲ್ಲ. ನಾನು ಬರಿ ಒಂದಷ್ಟು ಜಾಗದಲ್ಲಿ  ಮಾತ್ರ  ಬೆಳಗು ಚೆನ್ನಾಗಿರುತ್ತೆ  ಅಂದ್ಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಅದ್ರೆ ಪೂರ್ತಿ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಇಡೀ ಇಡಿಯಾಗಿ ಸುಂದರ.   ನನ್ ಪೆದ್ದುತನಕ್ಕೆ ನಂಗೆ ನಗು ಬಂತು.

ಎಷ್ಟೋ ವರ್ಷಗಳಿಂದ  ದಿನ ನೋಡುವ ಬೇಲಿ ಸಾಲಿನ  ಹೂವುಗಳು ಕೂಡ ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಹೊಚ್ಚ ಹೊಸದಾಗಿ ಕಂಡವು. ಕಾಡಿನ ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣದ ಸುಂದರಿಯರು ಅವುಗಳು. ಎಲೆ, ಬಳ್ಳಿ, ಹೂ, ಮರ, ಭತ್ತದ ಗದ್ದೆಗಳು , ಮಣ್ಣು, ಕಲ್ಲು, ರಸ್ತೆ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ವಾವ್ !  ಎಲ್ಲಾ ಇಬ್ಬನಿಯಲ್ಲಿ ನೆಂದು ಬಿಸಿಲಿನಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಹೊಳೆಯುವುದನ್ನು  ನೋಡಿದರೆ ಮಾತ್ರ ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಬರುವುದು. ಅದನ್ನು ಒಂದಷ್ಟು ಅಕ್ಷರಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದಿಡುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಅಸಾಧ್ಯ ಹಾಗೂ ಅದು ಕಲ್ಪನೆಗೂ ಸಿಗದ ಮಾತು.

 ಸುತ್ತ ಮುತ್ತ ಇರೋ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಇಷ್ಟು ಖುಷಿ ನೀಡುವ ಸುಂದರವಾದ ಪರಿಸರ ಎಂಜಾಯ್ ಮಾಡ್ದೆ ಬೇರೆ ಎಲ್ಲೋ ಸಂತೋಷ ಇದೆ ಅಂತ  ಜೀವನ  ಕಳೆದಿರುವುದಕ್ಕೆ ನಿಜವಾಗಲೂ ಬೇಸರ ಆಯಿತು. ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ನಂಗೆ "ಇರುವುದೇಲ್ಲಾ ಬಿಟ್ಟು ..... .. " ಮಾತು ನೆನಪಾಗದೆ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ.

ಸೃಷ್ಟಿಗೆ ಸೃಷ್ಟಿನೇ ಸಾಟಿ. ನಿತ್ಯವೂ ನೂತನ. ಪ್ರತಿ ಬೆಳಗು, ಪ್ರತಿ ಬೆಳಕಿನ ಕಿರಣವು ವಿಭಿನ್ನ. ಯಾವ ಉಪಮೇಯ ಅಥವಾ ಇನ್ಯಾವದೋ ಪದಗಳಲ್ಲಿ ವರ್ಣಿಸಿದರೂ ಅದಕ್ಕೆ ನ್ಯಾಯ ಒದಗಿಸಲು ಸಾಧ್ಯ ಇಲ್ಲ.  ಅನುಭವಿಸಲು, ಆಸ್ವಾದಿಸಲು  ಮನಸ್ಸಿರಬೇಕು ಅಷ್ಟೇ.   ಆಗ ಸಮಯ ತಾನಾಗಿಯೇ ಹೊಂದಿಕೆ ಆಗುತ್ತದೆ.  ನಾವು ಎಷ್ಟೇ ದುಡ್ಡು ಕೊಟ್ಟರು ಸಿಗದ  ಅನುಭವ, ಸಂತೋಷ ಇದು.

'Spend your money on the things money can buy. Spend your time on the things money can’t buy' — Haruki Murakami


(ಚೆನ್ನಾಗಿರೊ 2  ಫೋಟೋ ಸುನಿ ಕ್ಲಿಕ್ ಮಾಡಿದ್ದು, ಉಳಿದಿದ್ದು ... ನೋಡಿದರೆ ನಿಮಗೆ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತೆ. 😂 I wish photography is  as easy as posing. 😜  Its not my cup of tea.😏)

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=10214420554537073&id=1514881037

ದಾನೆ ದಾನೆ ಪೆ ಖಾನೆವಾಲೆ ಕಾ ನಾಮ್!

ನಾವು ಚಿಕ್ಕವರಿದ್ದಾಗ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಹಾಸಿಗೆಯಿಂದ ಏಳುವಾಗ ಅಪ್ಪಿತಪ್ಪಿ ಎಡ ಮಗ್ಗುಲಲ್ಲಿ ಏಳುವುದು ಅಮ್ಮ, ಹಿರಿಯಮ್ಮನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಏನಾದರೂ ಕಂಡರೆ ಸಾಕು, ಮತ್ತೆ ಮಲಗಿಸಿ ಬಲ ಮಗ್ಗುಲಲ್ಲಿ ಏಳೋ ವರೆಗೂ ನಮ್ನ ಬಿಡ್ತಾ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ. ಅಮ್ಮ ಸಿಟ್ಟಲ್ಲಿ ಬೈಯ್ವಾಗಲೂ ಅಷ್ಟೆ ಇವತ್ತು ಯಾವ್ ಮಗ್ಗುಲಲ್ಲಿ ಎದ್ದಿದಿಯಾ ಗ್ರಹಚಾರ ಕಾದಿದೆ ಅನ್ನೊದು ಅಂತೂ ಸಾಮಾನ್ಯ. ಈಗಲೂ ಅವರಿಬ್ಬರು ಏನಾದರೂ ಆಗಬೇಕಾದ ಕೆಲಸ ಆಗ್ದೆ ಇದ್ದಾಗ ಅಥವಾ ಕೆಟ್ಟದು ಏನಾದರು ಆದ್ರೆ ಫಸ್ಟ್‌ ಹೇಳೊದೆ ಯಾಕೋ ಇವತ್ತು ಎಡ ಮಗ್ಗುಲಲ್ಲಿ ಎದ್ದಿರಬೇಕು ಅಂತ.

***
ಒಂದಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಯಾರಾದರೂ ಫ್ರೆಂಡ್ ಜೊತೆ ಬಿರಿಯಾನಿ ತಿನ್ತಾ ಹರಟೆ ಹೊಡಿಯೊ ಪ್ಲಾನ್ ಮಾಡ್ಕೊಂಡು ಹೋದ್ರೆ,ಯಾವಾಗಲೂ ನೀನು ಸಿಗ್ದೆ ಎಷ್ಟೋ ದಿನ ಆಯಿತು. ಕಾಫಿಗೆ ಹೋಗಣ, ಒಟ್ಟಿಗೆ ಊಟ ಮಾಡೋಣ ಅಂತ ಜೀವ ತಿನ್ತಾ ಇದ್ದ ಒಬ್ಬರಲ್ಲ ಮೂರು ಮೂರು ಜನ ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ ಒಬ್ಬರೂ ಫ್ರೀ ಇರ್ ಬಾರದಾ.  ಕೊನೆಗೆ ಯಾರೂ ಸಿಗ್ದೆ ಮಟ ಮಟ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಬಿಸ್ಲಲ್ಲಿ  ಒಂಟಿ ದೆವ್ವದ ತರ ಶಿವಮೊಗ್ಗ ಪೇಟೆಲ್ಲಿ ತಿರುಗುವಾಗ, ನಂಗೆ ಅಕ್ಷರಶಃ ನಾನು ಇವತ್ತು ಬೆಳ್ಗೆ ಯಾವ್ ಮಗ್ಗುಲಲ್ಲಿ ಏದ್ದನೋ ಅಂತ ಅನ್ಸಿದ್ದು ಅಂತು ನಿಜ.

ಡ್ರಾಪ್ ಕೊಟ್ಟ ಗಂಡ ಊಟಕ್ಕೆ ಬರ್ತೀಯಾ ಅಂತ ಕೇಳಿದಾಗ , ಹೋಗೊ ನಂದು ಬೇರೆ ಪ್ರೋಗ್ರಾಂ ಇದೆ ಅಂತ ತಿರುಗೂ ನೋಡದೆ ಕಾರು ಬಾಗಿಲು ಹಾಕೊಂಡು ಬರುವಾಗ ದೇವಾರಣೆ ಅಂದ್ಕೊಡಿರಲಿಲ್ಲ ಇವತ್ತು ಊಟಕ್ಕೆ ಇವನೇ ಗತಿ ಅನ್ನೊದು. ಯಾರು ಸಿಗದೆ ಅವನಿಗೇ ರಾಗ ಎಳ್ಕೊಂಡು ಫೋನ್ ಮಾಡ್ದೆ.

ಕೊನೆಗೆ...  ಫ್ರೆಂಡ್ ಜೊತೆ ಗಾಸಿಪ್ ಮಾಡ್ಕೊಂಡು ಬೆರಳು ನೆಕ್ಕಿ ಬಿರಿಯಾನಿ ತಿನ್ನೊ ಆಸೆ ಇಟ್ಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾಗಿ ಗಂಡನೊಟ್ಟಿಗೆ ತಿಥಿ ಊಟ ಮಾಡ್ಕೊಂಡು ಬರೋ ಹಾಗೆ ಆಯಿತು ನಿನ್ನೆ ನನ್ ಕಥೆ.

ಇದರ ಜೊತೆಗೆ ಸುಡು ಬಿಸಲಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಜ್ಞಾನೋದಯ ಕೂಡ ಆಯಿತು. ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ ಅಮ್ಮನ ಮಾತು ನಿಜ ಇರ್ ಬಹುದು. ಎರಡನೆಯದು ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಹಳೆ ಗಂಡನ ಪಾದವೇ ಗತಿ ಅನ್ನೊ ಗಾದೆ ಸುಳ್ಳಲ್ಲ. ಸಾರನ್ನ ನಿಜವಾಗಲೂ ಚೆನ್ನಾಗಿರುತ್ತೆ. ಕೊನೆಯದಾಗಿ ಹಾಗೂ ತುಂಬಾ ಉಪಯುಕ್ತ ಜ್ಞಾನೋದಯ ಅಂದರೆ ನಮ್ಮ್ ಎಷ್ಟೇ ಕ್ಲೋಸ್ ಫ್ರೆಂಡೇ ಆದರೂ ಯಾವಾಗಲೂ ಫ್ರೀ ಇರ್ತಾರೆ ಅಂತ ನಮಗೆ ನಾವೇ ಇಮ್ಯಾಜಿನ್ ಮಾಡ್ಕಳದೆ... ಅವರಿಗೆ ಮೊದಲೇ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ ಹೋಗ್ಬೇಕು.

 ಆದ್ರೆ ಬಿಸಿ ಬಿಸಿ ಗರಿಗರಿ ಸೂಪರ್ ಟೇಸ್ಟಿಯಾಗಿದ್ದ ಎರಡು ಉದ್ದಿನ ವಡೆ ಮೇಲೆ ಮೊದಲೇ ನನ್ ಹೆಸರು ಬರೆದಿದ್ದು ಅಂತೂ ಗ್ಯಾರಂಟಿ ಆಯಿತು.
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=10214403498830691&id=1514881037

ಕೊನೆ ನಮನ.

G.K. J ಇನ್ನಿಲ್ಲ. (G. K. Jayaram)

ಬೆಳಗ್ಗೆ ವಿಷಯ ಗೊತ್ತಾದ ಕ್ಷಣದಿಂದ ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಲೇ ಬೇಕು ಅಂತ ಬರೆಯಲು ಶುರು ಮಾಡಿ ಇಪ್ಪತ್ತು ಸಾರಿ ಡಿಲಿಟ್ ಮಾಡಿ ಆಯಿತು. ಗಂಟಲಲ್ಲಿ ಏನೋ ಸಿಕ್ಕಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡ ಫೀಲ್.

ಸುಮಾರು 3  ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಆರೋಗ್ಯ ಅವರ ಜೊತೆಗೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವರನ್ನ ನೋಡಕ್ಕೆ ನಾನು ಒಂದು ಸಾರಿನ್ನೂ ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. ಟೇಬಲ್ ಮೇಲೆ ಕೂತು ಎಂದಿಗೂ ಬತ್ತದ ಉತ್ಸಾಹ ದಲ್ಲಿ ಪಾಠ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದ ಜಿಕೆಜೆ ಹೊರತಾಗಿ ಅವರನ್ನು ಅನಾರೋಗ್ಯ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ   ನೋಡುವುದು ನನ್ನಿಂದ ಆಗದ ಮಾತು.

ಅವರ ಪಾಠ ಬರೀ ಇಂಗ್ಲಿಷ್  ಅಥವಾ ಕ್ಲಾಸ್ ರೂಮ್ ಗೆ ಮಾತ್ರ  ಸೀಮಿತ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ . ಅವರಿಂದ ನಾವು ಕಲ್ತಿದ್ದು ಒಂದಿಷ್ಟು ಅಕ್ಷರಗಳಲ್ಲಿ ತಿಳಿಸೊಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯನೇ ಇಲ್ಲ ‌.  ಅವರ ಸ್ಟೂಡೆಂಟ್ ಆಗಿ ಪಾಠ ಕೇಳದವರಿಗೆ ಇದು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಗೊತ್ತು. ಇನ್ನೂ ಹೇಳೊಕ್ಕೆ ತುಂಬಾ ಇದೆ. ಆದರೆ ಆಗ್ತಾ ಇಲ್ಲ.

ಜಿಕೆಜೆ ಸ್ಟೂಡೆಂಟ್ ನಾವು ಅಂತ ಹೇಳ್ ಕೊಳ್ಳುವುದೇ ನಮಗೆ ಹೆಮ್ಮೆ ವಿಷಯ ಯಾವತ್ತಿಗೂ.

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=10214075285145554&id=1514881037